حس احمقها رو دارم. واقعن اینجا چه غلطی میکنم؟ هیچ.
و این یعنی، من بدون اسم واقعی خودم، نهایتا یه احمق خواهم بود؛ با اسم خودم، یه احمق کودن!
مزخرفتر از این نمیشه.
skip to main |
skip to sidebar
ایلعازر، از اهالی بیت عنیا، تنها برای بهار این سطرها را سیاه میکرد. اکنون که تابستان رسیده است، حیات دوبارهی ایلعازر به «انتظار» پیش میرود؛ اما بهیقین این آخرین ِ نوشتهها خواهد بود.
بیست و هشت جولای
سرزمین پریشان
مثلن:
- آرماگدون (72)
- آواز طولانی جنوب (20)
- ابراهیم (62)
- از قاب عکس قدیمی (33)
- اندوه لواسانات و حومه (91)
- دیدنها (10)
- رسم ِ خط (88)
- روایت ِ لوقا (151)
- روزنامهی مغموم (65)
- سونات (16)
- شدن (6)
- شنیدنها (10)
- فغانی (107)
- کام (18)
- کرامات (51)
- گفتنها (10)
- نانوایی (8)
- نوشتنها (10)
- یونس و ماهی (68)
بايگانی وبلاگ
-
▼
2009
(87)
-
▼
مهٔ
(26)
- باد باش؛ به پرواز ِ دایم
- سفر نکن
- روایت ِ ماهی و دریاها
- یونس و ماهی
- رفتن-بازی
- اینهمهوقت
- یک اسم داشته باش
- کوچهگردها
- بر سهشنبه برف میبارد*
- بیداد
- لاجرم باران ِ بسیاری خواهد بارید
- لوندآشوب
- در اینجا چار زندان است
- چشمهایش
- اینروزهای کشدار
- رستم از شاهنومه رفت
- تکگزینهای
- بر دیوار روبهرو
- قابوسنامه
- مرد ِ قصاب از من پرسید
- بیا بیرون
- بازرگانی
- پس از باران
- تلخ، خیلی تلخ
- رسم ِ خط
- از تو برنمیآید؟
-
▼
مهٔ
(26)