بیایید از رفتن، تراژدی نسازیم؛ از آن کابوس، همان یک نسخه کافی است.
skip to main |
skip to sidebar
ایلعازر، از اهالی بیت عنیا، تنها برای بهار این سطرها را سیاه می‌کرد. اکنون که تابستان رسیده است، حیات دوباره‌ی ایلعازر به «انتظار» پیش می‌رود؛ اما به‌یقین این آخرین ِ نوشته‌ها خواهد بود.
بیست و هشت جولای
سرزمین پریشان
مثلن:
- آرماگدون (72)
- آواز طولانی جنوب (20)
- ابراهیم (62)
- از قاب عکس قدیمی (33)
- اندوه لواسانات و حومه (91)
- دیدن‌ها (10)
- رسم ِ خط (88)
- روایت ِ لوقا (151)
- روزنامه‌ی مغموم (65)
- سونات (16)
- شدن (6)
- شنیدن‌ها (10)
- فغانی (107)
- کام (18)
- کرامات (51)
- گفتن‌ها (10)
- نانوایی (8)
- نوشتن‌ها (10)
- یونس و ماهی (68)
بايگانی وبلاگ
-
▼
2010
(224)
-
▼
نوامبر
(14)
- بهسلامتی اون درختی که نگران باغبونشه
- «صبحشو»
- سرگرمیهای آموزشی
- دشمن مردم
- در زلال فرودگاه امام
- تقدیم به حسین نوروزی و بانو
- انگار این قصه فقط با تردید چاقو تموم میشه
- ویرجینیا وولف و دیگران به سعی پاسبان
- با هر بدرقه کوچکتر میشویم
- ارسالالمثل
- حقیقت از آنچه در نوشته‌ها میخوانید تلختر است
- فرودگاه به کفر میماند، به ظلم نه!
- بلوری شدم
- گاهی از آسمان جدا شو
-
▼
نوامبر
(14)