«.. ولی این رو بدون؛ هیشکی تو رو مث من دوست نداشته، و نخواهد داشت!»
* ضرورت توجه به شکل ادای «هیشکی» و «نخواهد داشت» / ضرورت مُردن برای آن «ولی..»
skip to main |
skip to sidebar
ایلعازر، از اهالی بیت عنیا، تنها برای بهار این سطرها را سیاه میکرد. اکنون که تابستان رسیده است، حیات دوبارهی ایلعازر به «انتظار» پیش میرود؛ اما بهیقین این آخرین ِ نوشتهها خواهد بود.
بیست و هشت جولای
سرزمین پریشان
مثلن:
- آرماگدون (72)
- آواز طولانی جنوب (20)
- ابراهیم (62)
- از قاب عکس قدیمی (33)
- اندوه لواسانات و حومه (91)
- دیدنها (10)
- رسم ِ خط (88)
- روایت ِ لوقا (151)
- روزنامهی مغموم (65)
- سونات (16)
- شدن (6)
- شنیدنها (10)
- فغانی (107)
- کام (18)
- کرامات (51)
- گفتنها (10)
- نانوایی (8)
- نوشتنها (10)
- یونس و ماهی (68)
بايگانی وبلاگ
-
▼
2010
(224)
-
▼
ژوئیهٔ
(14)
- تو خودت اعلامیهای جوون
- یه مردی بود حسینقُلی
- مخاطب خسته اس
- وقتی حتی مسیر رفتوآمدت رو عوض میکنی که بغضت نگیره
- وقتی باید بری سفر...
- ای دریغ از ما
- با گرگها میرقصد
- یک عاشقانهی آرام - سه
- همهچیز دربارهی زنی با لباس زمستانی سفید
- نامههای تیربارانشدهها
- اون دلقک خود منم
- چند روایت نامعتبر
- نفس دیگه نفس نیست
- دست ما خالی، دلمان پُر
-
▼
ژوئیهٔ
(14)