شما یادتون نمیاد؛ یه‌زمانی می‌خندید.
رفته‌رفته آب شد، تنها شد، خواب شد؛ یه‌وقتی رسید که همه فراموش‌اش کردن ...
۲۲ مهر ۱۳۸۸
۲۱ مهر ۱۳۸۸
نوشتن‌ها از تو – ده
هرجا شعری خواندی، با سطری مثلن شبیه ِ «برای بانوی رفته‌ام»، خودکاری بردار، خط بزن کتاب را، و با اعتمادبه‌نفس جلوش بنویس: «آدم به دل‌خواه خودش دور نمی‌شود».
نوشتن‌ها از تو – نُه
گاهی بخند، حتی الکی؛ نگذار از تو قاب عکسی بسازند، زنی که زیبا بود و زیبا می‌خندید در شعرها فقط.
نوشتن‌ها از تو – هشت
به آسمان نگاه کن، و بلند، جوری‌که شنیده شود، زمزمه کن: «کی منو انداخت توی شعرها، گفت برو!؟»؛ تو تقصیر نداری عزیز من.
نوشتن‌ها از تو – شش
در هیچ نوشته‌ای شکست نخور؛ تو بیرون از داستان‌ها وُ شعرها، به‌قدر کافی مُرده‌ای، کوتاه آمده‌ای.
نوشتن‌ها از تو – پنج
کتاب‌خانه را گردگیری نکن؛ همیشه یک کتاب ِ اتفاقی، همه‌ی عشق‌ها حرف‌ها و رفتن‌ها را به یاد می‌آورد، تمام دوری‌ها را.
نوشتن‌ها از تو – چهار
گریه نکن عزیز من؛ این‌جا همیشه خیال می‌کنند لابد خیلی تنها شده‌ای، و هر چشم سرخ، یعنی همه‌چیز تمام است.
نوشتن‌ها از تو – سه
در هر شعری، یکی دل‌تنگ می‌شود؛ تو آن آدم ِ دل‌تنگ باش، وگرنه باید بروی، تا بهانه‌ی شعری باشی، لذّت سیگاری، دلیل قطره‌ی اشکی مثلا. آدمی خیالی، با همین کارکردهای مختصر.
نوشتن‌ها از تو – دو
آدم ِ داستانی نباش که در سطرهای پایانی‌‌ش، طرف دارد با تو درباره‌ی آب‌وهوا حرف می‌زند؛ فرار کن، نمان! حتی به قیمت این‌که داستان، جایی تمام شود که تو داری دل‌تنگ ژاکت آبی‌ات می‌شوی.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
